Leonie ter Braak

Samen met Floris en mijn twee zonen woon ik in Sloten, een dorpje bij Amsterdam. Hier heb ik het beste uit twee werelden. Sloten heeft nog dat dorpse karakter en de stad is op fietsafstand. Bovendien herinneren de kerkklokken hier me aan mijn jeugd. Ik ben een jongensmoeder. Het is hard werken, want als je even niet oplet, breken ze je de hele tent af. Ik kan best streng zijn. Op school, tijdens de overblijf, sta ik als een kampcommandant voor de klas. Ik laat niet over me heen lopen. Kom nou, zeg. ‘Streng is ze hè?’, hoor ik James dan glunderend fluisteren tegen een vriendje.

Ik denk niet dat ik ooit nog terugverhuis naar Twente. Op afstand omarm ik Twente. Vind ik alles leuk. Zelfs de burgerlijkheid. Maar er wonen, dat kan ik niet meer. Daarvoor ben ik te veel een stadse geworden. Hoewel… Omgekeerd kijk ik in Amsterdam ook nog altijd met plattelandsogen naar de gekkigheid en oppervlakkigheid die ik hier zie. Moeders in Amsterdam-Zuid die hun tienjarige dochter meenemen naar de nagelstylist. Wat een onzin! Soms voel ik me ontheemd: waar hoor ik nu thuis? Onze droom is om ooit nog eens in het buitenland te wonen. Floris is een ambassadeurskind. Hij is internationaal georiënteerd en vindt Nederland eigenlijk te klein. Maar goed, hij weet dat als hij me nu meeneemt, naar bijvoorbeeld Afrika, hij een ongelukkige vrouw krijgt. Mijn carrière heeft vooralsnog even voorrang. Maar als ik klaar ben met mijn ambities, zijn we weg.