Nazomer 2023

Laatst kwam ik een post tegen van een jonge moeder op Facebook. Ze was - zoals velen in deze tijd - vanuit het westen naar onze regio verhuisd en zocht vriendinnen. Het oproepje was kwetsbaar en tegelijkertijd krachtig. Ze kende niemand, voelde zich best vaak alleen (haar man zat veel in het buitenland) en hoopte op deze manier vriendschappen te vinden.

Deze moeder voelde zich net iets te oud om te reageren. Ik zit niet meer in de fase van luiers en gebroken nachten, meer in die van de overgang en lege nesten. Maar ik was wel heel blij te zien dat ze de ene na de andere leuke reactie kreeg op haar oproepje. Een moeder wilde samen naar de kinderboerderij, een ander wist een leuk koffietentje en een derde wilde haar zelfs meenemen naar de Zwarte Cross. Digitaal Naoberschap noem ik het. Helemaal nieuw is dat niet. Onze freelancer Kirsten waagde bijvoorbeeld twee jaar geleden de sprong van Amsterdam naar Zutphen met haar gezin. Ze schrijft op pagina 74 over de Zussen rond Zutphen, een facebookgroep voor vrouwen die van alles - vragen, zorgen of tips - met elkaar delen. Via deze groep vond Kirsten niet alleen nieuwe vriendinnen, maar leerde ze ook Zutphen en omgeving kennen. Geweldig toch?

Zelf was ik 33 toen ik terugverhuisde van west naar het oost met man, peuter en baby. Het was heerlijk om terug te zijn. Om alle drukte, chaos en prikkels van de Randstad achter me te laten. Ik herken wat journalist en auteur Anna van den Breemer, de vrouw van Özcan Akyol (Eus) uit Deventer zegt in het interview op pagina 10: “Het levenstempo ligt hier lager, alsof er meer uren in de dag zitten.” Ik wil nog wel een stapje verder gaan: voor mij voelt elke dag als vakantie. Natuurlijk moet ik hard werken. Maar ik hoef maar uit mijn keukenraam te kijken en ik zie de Berkel en het groen. Dan word ik blij en rustig tegelijkertijd.

Maar laten we zo’n verhuizing niet al te veel idealiseren (al was het maar omdat het hier anders veel te druk wordt ????). Het was – vooral in het begin – ook pittig om mijn hele sociale netwerk los te laten en opnieuw te beginnen. En zelfs in mijn geboortestad voelde ik me soms eenzaam. Vriendinnen uit mijn jeugd zaten overal en nergens. Nieuwe mensen ontmoeten, vond ik lastig. Ik maakte pas écht vriendinnen toen Emine naar school ging. Dat kan dus anders, weet ik nu.

Juist in deze contreien, waarin we naoberschap zo belangrijk vinden, pleit ik ervoor dat elke gemeente op haar website een button installeert: Digitaal Naoberschap. Met daarachter een soort virtuele wereld waar je vrijblijvend in contact kunt komen met je nieuwe dorps- of stadsgenoten. En zij met jou. Zodat je als nieuwkomer met één druk op de knop je vraag, oproep of verzoek kunt stellen en zo de mogelijkheid krijgt om bijvoorbeeld gelijkgestemden te vinden.

Natuurlijk zou zoiets eigenlijk ‘vanzelf’ moeten gaan. Dat nieuwkomers buurt maakt en eenzamen d’r op uut gaot. Maar laten we voor degenen die dat niet kennen of spannend vinden, de drempels zo laag mogelijk maken.

Veel leesplezier.

Jolanda Hofland