Witte wieven op het witte doek

Hoe raakt een jonge scenarioschrijver uit de Randstad geïntrigeerd door een middeleeuwse sage uit ‘onze’ contreien? En wat bezielt hem om de witte wieven een glansrijke hoofdrol te geven in zijn nieuwste, met horror doorspekte film? Dat komt zo: Oost-Nederland heeft Marc Nollkaemper (32) compleet betoverd. Sinds kort behoort Drenthe (“Weergaloos!”) tot één van zijn vele passies.

Het was midden in coronatijd toen Marc Nollkaemper vanuit Amsterdam een avondje ‘op afstand’ zat door te halen met zijn goede vriend en regisseur Didier Konings die in Los Angeles woont. “We kletsten de hele nacht om tot een goede pitch te komen voor het nieuwe programma Koolhoven Presenteert.” De Nederlandse regisseur en schrijver Martin Koolhoven is een fenomeen in de filmwereld en de kameraden hoopten door hem te worden geselecteerd voor het talent-ontwikkelingstraject van mid-length genrefilms, zeg maar de korte tv-film. Dat lukte, met hun idee voor een historische spookthriller. Folkhorror in Drenthe. Pardon? Marc grijnst: “We zijn allebei fans van mysterie en spanning, houden van het genre horror en ik kreeg een visioen van Drenthe. Ik las lang geleden eens iets in de Donald Duck over hunebedden en witte wieven. Dat is me altijd bijgebleven. Die nacht droomde ik daarover, en van donkere bossen, mistflarden. Toen ik wakker werd wist ik: dit ís het!”

Eindeloos veel onderzoek

Het verhaal in een notendop? We schrijven de middeleeuwen. Als de onvruchtbare Frieda gered wordt door mistwezens uit het donkere bos, begint zij ondanks de geboden van de strenge pater uit haar Drentse commune te twijfelen aan haar eigen geloof. Voordat er ook maar één letter van een script geschreven werd, stortte Marc zich op de research. “Ik heb eindeloos veel onderzoek gedaan.” Zo was hij kind aan huis in de bibliotheek van het Meertens Instituut (onderzoek en documentatie van taal en cultuur) en stortte zich online op de Nederlandse Volksverhalenbank, een schatkamer vol sprookjes, sagen, legendes, raadsels. “Daar ontdekte ik heel veel over de herkomst van witte wieven, de rituelen, de tradities die je overal in Oost-Nederland ziet, van Groningen tot praktisch aan Limburg toe. Er zitten veel overeenkomsten in die verhalen die je trouwens ook in Schotland, Duitsland of Oost-Europa hoort; krijsende vrouwen, heksachtige figuren. Je ontmoet ze veelal in regio’s waar het mistig en guur kan zijn, onontdekte gebieden met kuilen en heuvels.”

Nieuwsgierig geworden naar het hele artikel? Klik hier en word abonnee.