Buurten bij Boerderij van Dorst

Drie jaar geleden betrok presentator en muzikant Raven van Dorst een oud boerderijtje aan de rand van Apeldoorn. Het idee: Zoveel als mogelijk zelfvoorzienend gaan leven. Met de hulp van bekende Nederlanders, die in ruil voor een goed gesprek meegenieten van de plek. Zo werd Boerderij van Dorst het decor van het gelijknamige en zeer succesvolle televisieprogramma. Voor Raven is de boerderij meer dan een tv-programma, het is diens broodnodige baken van rust. Naober-redacteur Judith van der Steeg ging, met wat biertjes onder de arm, langs bij de nieuwe buur.

Ha Raven. Wat leuk dat ik mag langskomen…

“Ja joh, prima. Maar vind je het goed als ik ondertussen doorga? Onkruid wieden kan mooi met z’n allen, dacht ik. Maar dan is iedereen (ze doelt op de bekende Nederlanders voor het programma Boerderij van Dorst = red) weg en is er aan het einde van de dag toch nog een stuk niet gedaan. Geeft niet, maak ik het zelf even af. Ik word er wel relaxt van. Dankjewel voor de biertjes trouwens. Vorig seizoen heb ik hier zelf een poging gewaagd om bier te brouwen. Met een beetje hulp van iemand die dat goed kan.”

En? Was het te drinken?

“Nou, het is op!”

Deze moeten nodig de koelkast in. Ben je druk geweest vandaag? Had je leuke gasten?

“Ik heb een hoop geleerd, van.. O, dat mag ik nog niet zeggen. Nou ja, we hebben gaas gespannen over de sla, want alles werd de hele tijd aangevreten door hazen. En verder van alles wat, zoals bouwprojectjes. Work hard, play hard. Het is niet zo dat de BN’ers acht uur lang worden afgebeuld. We werken een deel van de tijd en daarna gaan we lekker zitten en praten. Maar ja, er moeten wel echt dingen gebeuren. Het is veel werk. Ook als hier vrienden komen, vraag ik of ze eerst effe een uurtje willen helpen. Dan krijgen ze daarna van mij een koud biertje.”

Neem ons eens mee terug naar het begin van dit avontuur; waar is dit idee, jouw behoefte om zelfvoorzienend en buitenaf te leven, ontstaan?

“Ik heb al jaren het gevoel dat ik de stad uit wil. Ik vind het te druk, het kost me teveel van mezelf. Teveel focus. Ik vind het lastig om daar tot rust komen. Als puber genoot ik er al van om buiten te zijn. Zo vaak als mogelijk ging ik naar het bos of het strand. Lekker blowen in de natuur. Mijn ouders hadden een tuintje en ik had een bijbaantje in de tomaten, in een kas in het Westland. Onbewust vond ik dat heel leuk, met die planten bezig zijn. Dat heeft er dus altijd wel ingezeten. Maar in Rotterdam is alles beton. Je bent een half uur onderweg voor wat natuur. En daar is het dan pleuris druk. Want iedereen wil ademhalen. Ik was dat op een gegeven moment zat. Toen kwam Corona, waardoor de hele voedselketen ineens stukliep en de schappen in de supermarkt leeg waren. Dat is dus het gevolg van die grote wereldeconomie, van die globale markt, dacht ik. Op het moment dat de grenzen dichtgaan, heb je geeneens eten. Ik vroeg me af: Stel dat zoiets langer duurt, zou ik dan zelf mijn eigen groenten kunnen verbouwen? Een paar jaar geleden had ik het daar met iemand over en vertelde wat ik van plan was. Die stelde voor om er een tv-programma van te maken.”

Je kwam uit in Apeldoorn. Een bewuste keuze?

“Apeldoorn was de eerste gemeente die reageerde op onze oproep. Die kwamen direct met deze plek. Ik kwam hier aan en was op slag verliefd. De boerderij is gebouwd in het begin van de twintigste eeuw. Er heeft altijd een klein boertje ingezeten, met een paar varkens, een paard en een paar koeien. De familie is hier blijven wonen, totdat de gemeente er een nieuwbouwwijk omheen ging bouwen. Daarna stond het tien jaar leeg. Vooralsnog heeft de gemeente er volgens mij geen plannen mee. Ze willen het perceel in elk geval groen houden. Totdat ze weten wat ze ermee willen, kan ik blijven.”

Alles onderhouden, je eigen groenten verbouwen.. Het is niet niks?

“Klopt. Ik heb heel veel geluk gehad met de Stadsakkers, een groot sociaal akkerbouwproject dat hiernaast zit. Daar werken allemaal mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. David, de begeleider daar, heeft dertig jaar ervaring met tuinieren en groenten verbouwen. Hij heeft mij meegenomen naar de Stadsakkers en me van alles geleerd. Ik had natuurlijk wel het een en ander op mijn balkonnetje in Rotterdam gedaan aan moestuinieren, maar dat is niet te vergelijken. De grond, de wind; alles is hier anders. Ik heb van David heel veel geleerd over dit stuk land. Daar ben ik hem heel dankbaar voor. Nog steeds komt hij langs om me te adviseren, te helpen en te kijken of het allemaal goed gaat. Ik leer nu om in successie te planten, zodat ik niet in een keer met – bijvoorbeeld - heel veel spinazie zit, maar steeds een beetje heb.”

Je kreeg hulp van de buren. Naoberschap dus!

Nieuwsgierig geworden naar het hele artikel en geen abonnee? Klik hier en word abonnee.