Louises lentekriebels

De zonnestralen van de lente maken alles anders en mooier. De roze bril gaat op en we genieten. Bij de eerste warme dagen publiceerde de krant een foto van ijsboerderij Dommerholt in Borculo. De mensen stonden er in de rij om een ijsje te kopen. Fietsers namen bezit van de wegen en automobilisten werden meewarig aangekeken.

Horecaondernemers toonden een brede lach, want de terrassen werden bevolkt met rosé en witte wijn nippende jonge dames en kloeke jongemannen die met de smartphone in de hand met elkaar en de hele wereld communiceerden.

De meest fanatieke lentekriebelaars zijn echter de midlifecrise-achtige types die al bij plus 15 graden hun cabrio uit de garage halen, het dak eraf gooien en gaan rijden. De koude wind totaal onderschattend, maar dat laat je als cabriorijder (ik heb ook zo’n ding) natuurlijk nooit merken. Je bent toch geen watje!

Lentekriebels kunnen heel bijzonder zijn. Ik ben bijna negen jaar lid geweest van de Tweede Kamer. Vanwege de afstand Markelo-Den Haag had ik in de hofstad een ‘pied à terre’, een flat, zeg maar een flatje. Of nog beter: een hokje van 20 vierkante meter, driehoog achter. Aan mijn mini-penthouse zat een balkon van twee bij één meter. Als de zonnestralen zich ’s ochtends lieten zien, haalde ik daar even diep adem om mijn longen met frisse lucht te vullen.

Naast mij woonde een heel stadse buurvrouw. Louise heette deze Haagse. Een dame van ruim 60, zonder enige schaamte en buitengewoon gevat. Louise had bij het uitdelen van de lichaamskilo’s niet achteraan gestaan. Ze was een volle ‘Rubensvrouw’ die geen enkele poging deed haar weelderige vormen te verbergen. Op een morgen zat ze bij de eerste lentezonnestralen spiernaakt op haar balkon. Ik wist niet waar ik kijken moest en zei: “Buurvrouw! Wat doet u nu?”

In plat Haags antwoordde ze met haar harde en schelle stem: “Ik draag mijn liefdeskleed vandaag en de eerste zonnestralen mogen het betasten.” Ik kneep mijn ogen ietsje toe, zag haar uitbundige rondingen en flapte eruit: “Als je een volgende keer weer het kleed der liefde aantrekt, is het misschien verstandig om er eerst even met het strijkijzer overheen te gaan!”