Oude boerderij

Wij wonen in de IJsseldelta. In een boerderij uit 1804. Een IJsselhoeve. Het verhaal gaat dat door een blikseminslag in 1848 de deel is afgebrand en later herbouwd. Wij wonen in die ‘deel’. Het gedeelte van de boerderij waar vroeger de beesten op stal stonden. Er is ook nog een soort ‘hilde’ in ons huis. De dieren stonden onder de hilde. Om de deel bewoonbaar te maken is de hilde destijds verhoogd. Erg functioneel is het niet meer, maar het is wel een gezellige knipoog naar de tijd van weleer.

Onze boerderij staat op zes grote palen, gebinten. Op sommige gebinten is te zien dat ze zijn aangevreten door dieren. Ook is duidelijk waarneembaar waar ze met hun achterste tegenaan hebben staan schuren. Maar het gebouw staat als een huis! Er zitten nog allerlei ijzeren ogen in het plafond en op de stenen van de voorgevel staan initialen gekrast. Heel onopvallend, maar als je er één hebt ontdekt, zie je er daarna veel meer. Ze vertellen de verhalen van de vorige bewoners en de metselaars uit de buurt, zo weet ik inmiddels.

Ik kan wel zeggen dat het een boerderij is met een zeer rijke geschiedenis. Ze heeft twee wereldoorlogen meegemaakt en heel wat overstromingen. Toch bijzonder dat de mensen vroeger zonder allerlei vernuftige meetapparatuur precies wisten waar ze de boerderijen konden bouwen. Nu weten we ons veilig achter hoge en stevige dijken, maar de dijken van toen zijn niet te vergelijken met die van nu. Toch vonden ze dan een zandplaat in de klei waar een boerderij op kon worden gebouwd. Heel bijzonder vind ik dat. Hoe deden ze dat? Zonder apparatuur. De mensen stonden blijkbaar zo veel dichter bij de natuur dan nu. Door het gebruik van allerlei technologieën raken we dat stukje kwijt. De boeren van nu houden de buienradar in de gaten. Vroeger voelden ze het aan een litteken dat begon te jeuken. Dan werd het tijd om de oogst binnen te halen. Dat de tijden zijn veranderd is goed, maar ik ben blij dat mijn boerderij nog de rijke plattelandsgeschiedenis laat zien.