Sneeuwklokjes

Lenteboden noemen we ze, sneeuwklokjes. Sneeuwklokjes bloeien vooral als het nog ijskoud is; ‘wintergezant’ klinkt dus toepasselijker. Er zijn een heleboel soorten en er worden hele sneeuwklokjesbeurzen georganiseerd, mij zult u daar echter niet zien. Ik vind het namelijk een beetje verdrietige bloemetjes, sneeuwklokjes. Ze hangen zo met hun hoofdjes naar beneden nee te schudden in de wind en als je ze binnen in een klein vaasje probeert te zetten willen ze er altijd voorover uit vallen. Nee, die sneeuwklokjesfase in het voorjaar mag best overgeslagen worden.

Winterakonietjes, met hun blije, open gele gezichtjes, bloeiend speenkruid, idem dito, madeliefjes en natuurlijk bonte krokussen en blauwe druifjes en bloeiende maagdenpalm: daar wordt een mens blij van! Dat geeft een lentegevoel!

Sneeuwklokjes zijn wel heel hardnekkig. Als het geen sneeuwklokjes waren, zou je ze misschien wel onkruid vinden. Zoals speenkruid. Ik probeer ze al jaren te decimeren (uitroeien klinkt ook weer zo onaardig), maar op onverwachte plekken schieten ze toch opeens weer de grond uit. Ze vermeerderen zich ook vanzelf. En snel, dat moet ik ze nageven.

Ik ben er inmiddels in geslaagd de klokjes naar wat afgelegener stukken in mijn tuin te verbannen. Zo’n stuk tuin waar je uitgebloeide hyacintenbollen, tulpen en - later in het jaar - viooltjes en ander eenjarig spul neergooit. Dan kan er opeens Iets Moois ontstaan en blijkt het sneeuwklokje opeens een fiere overwinnaar die tussen de troep de kop opsteekt. Nog steeds bungelend, dat dan weer wel.