Tuinvogels en braamstruiken

We maken even een uitstapje naar mijn andere tuin, die in Normandië, want daar waren we de afgelopen week. Met onze familie bezitten we daar een huis en ook daar is een tuin die onderhouden moet worden. Nu hebben we het ons wel zo gemakkelijk mogelijk gemaakt: gras en een paar smalle bordertjes, vooral gevuld met vaste planten die we ‘van huis’ hebben meegenomen en uit de tuin van mijn vader, van wie we het huis erfden. Als we er niet zijn, wordt er maar weinig aan de tuin gedaan, dus het is altijd wel de eerste klus die aangepakt moet worden. Wroeten in de Normandische klei is echter heel wat anders dan in de losse, Sallandse aarde!

Het was verschrikkelijk koud. Het eerste wat ik deed, was een paar vetbollen ophangen om tuinvogels te lokken. Het duurt ongeveer drie dagen en dan komen de ‘tuinvogels’, mezen vooral. Het huis staat nogal midden in de wereld en het verbaast mij dat die beesten dan toch weten waar die bollen voor zijn. Ruiken ze ze? Of beginnen ze zonder meer in iedere bal te hakken? Hoe communiceren ze naar elkaar dat er wat te snaaien is? Doen ze dat eigenlijk wel, want reken maar dat er geen twee op dezelfde vetbol passen. Toch leuk om te zien dat ze zo snel leren, die Franse mezen.
Vervolgens ging ik de strijd aan met mijn oudste tuinvijand: de braamstruik. Lange, gemene uitlopers slingeren zich tussen het hek door, want aan de andere kant van het hek staan inmiddels braamstruiken. Daar ging ik dus maar met de heggenschaar aan de gang. De boer van wie de wei is, had voor het gemak het schrikdraad maar een metertje richting wei opgeschoven. Dat heb ik toch maar mooi weer een stuk dichter bij het hek gezet: dan zijn de braamstruiken tenminste weer zíjn zorg!