Walvis

Mijn dochter organiseert al een aantal jaren een ‘bootcamp’. U weet wel, met zijn allen de natuur in om te rennen, springen, kruipen en andere rare capriolen uit te halen. Het percentage dames, dat meedoet aan dit fitheidscircus is hoog. Waarom eigenlijk? Nu de bikinitijd er aan komt en het ideaalbeeld van slank, slanker, slankst weer wordt opgeroepen in vakantiefolders slaat de kolder bij veel vrouwen toe: “Ik moet slank in mijn bikini op het strand”.

Waarom eigenlijk? Waar komt dit beeld vandaan? Stads gedoe? Pronken naar buiten? Honger lijden om twee weken als een Miss Universe in het zand te liggen, glimmend van de zonnebrandolie met factor 50?

Ook op het platteland dringt dit schoonheidsideaal door. We joggen ons te pletter, we fitnessen ons suf en maken elkaar via Facebook helemaal gek. We vermelden zelfs de afstand (met bijbehorend landkaartje!) die we vandaag als training hebben gelopen. Tientallen anderen moedigen je vervolgens aan door een ‘like’ te sturen. Alsof je de marathon van New York in recordtijd hebt volbracht!

Ook ik ben ooit bezweken. Al jaren probeer ik tweemaal per week te joggen. Veel zittend werk en te veel feestjes met etentjes, dus ik moet wat.

Als mijn opa nog geleefd had, zou het commentaar niet van de lucht zijn geweest: “Ku’j aans nit meu word’n?” Mijn oma had ook niet veel op met sport. Zij vond dat je van werken wel moe werd. Anders had je niet genoeg gedaan. Toen ik haar vertelde dat je van sport slank blijft door het verbranden van calorieën keek ze me verbaasd aan. Ze wachtte even en sprak toen: “We’j wanneer’j de meeste calorieën verbrandt? A’j met oew gat op de kachel zit”. Na mijn opmerking dat je het snelst slank wordt van hardlopen en zwemmen klonk het meesmuilend: “Slank van zwemm’n? Dan he’j zeker nog nooit een walvis ezene!”