Zoooo langzaam....

Het schiet niet op in de moestuin. Drie keer per dag loop ik er doorheen en kijk ik of er al iets opkomt. Of dat wat al opgekomen is ook een beetje wil groeien. Ik zie weinig progressie en praten helpt niet. Nu vier weken geleden heb ik de Franse slaplantjes geplant en die zijn nog steeds niet klaar. Ik had verwacht er met een week of twee wel van te kunnen eten. Ook in de aardbeien zit weinig schot. Ze bloeien, ze bloeien uit, maar aardbeien? Ho maar!

Er doet zich dan het vreemde verschijnsel voor dat ik dat soort dingen ook niet meer wil kopen. Ik hèb toch aardbeien, ik hèb toch sla. Het doet pijn 1,99 euro voor een zakje gemengde bladsla neer te tellen, als je er bakken vol van hebt staan. Nou ja, vol dus niet. Die aardbeien, als ze er straks zijn, wat zal ik er dan van genieten! Gelukkig lees ik in de krant dat het een algemeen probleem is. Bloemkool? Niet te krijgen. IJsbergsla? Onbetaalbaar. Het ligt dus niet aan mijn grond of teeltmethodes. Al verbouw ik dan geen bloemkool of ijsbergsla. Brrr.

Vreemd genoeg gaat het met bloeiende planten wel gewoon door. De Eendagslelies steken al een week hun fraaie bloemen uit. Lelietjes der dalen staan te geuren en de Clematis Montana is een waterval van bloemen. In en langs de vijver bloeit van alles waarvan ik me niet kan herinneren dat ik het er ooit geplant heb. Mijn topstuk in de tuin op dit moment is het Gebroken Hartje. Waarom zo’n mooie plant zo’n sneue naam heeft is mij een raadsel. Ik pleit voor een naam die haar meer eer aandoet. ‘Sprookjeslampionnetjes’ of ‘Tinkerbelletjes’. Dames en heren botanici: kijk er nog eens goed naar!